‘Ontspannen’ op Ometepe

5 februari 2015 - Ometepe, Nicaragua

Zoals de meeste (goede) verhalen in Midden-Amerika, begint ook dit verhaal in een chickenbus. En die naam zal ik eerst even uitleggen. Zo worden de bussen hier namelijk genoemd. Het zijn vaak oude, gele Noord-Amerikaanse schoolbussen die hier (enorm versierd en beschilderd) een tweede leven krijgen. Ze worden vaak zo vol gestopt met mensen en spullen dat de vergelijking met een bus vol kippen (of sardientjes in een blik) snel is gemaakt.

2015-01-16 10.48.47 1 2015-02-01 04.46.13 0

Na onze heftige taalcursusweken (certificaat behaald, jeej!) vonden Martine en ik het tijd voor wat ontspanning op vulkaaneiland Ometepe. Daar hebben we onze laatste dagen samen, dan ook doorgebracht. Met zo’n felgekleurde chickenbus dus, werden we vanuit Granada in 1,5 uur eerst naar Rivas gereden, een stadje dichtbij de haven. En een kort taxiritje bracht ons vervolgens naar de haven. Voor het eerst gereisd met mijn zware backpack, maar dat was goed te doen. En deze chickenbus was zo vol nog niet, deze niet.. daarover later meer..

De afgelopen weken waait het best hard hier in de omgeving, dus het was even afwachten of de ferry wel ging, maar dat was gelukkig wel het geval. Op het ruige water richting het mystieke vulkaaneiland dus.. En dat terwijl we allebei (over)vermoeid waren van de afgelopen weken. En daar kwam voor mij bij dat ik na een slapeloze nacht, die ochtend halsoverkop nog naar de dokter was geweest. Ik bleek voor de insectenbeten waar ik het in de vorige blog over had, allergisch te zijn.. Ik was aangevallen door jejenes, een soort vliegje/mugje dat rond zonsopgang en zonsondergang op zoek gaat naar lekker bloed.. en dan ben ik, ingespoten en al, toch weer de sjaak.. Gewoon gebeurd terwijl ik met Luc uit eten was, helemaal niets gevoeld..

En toen ik die ochtend bij de apotheek mijn arm en rug liet zien voor een zalfje, werd ik gelijk doorgestuurd naar de dokter, want hier viel niet tegenop te smeren volgens hun. Twee injecties (in elke bil eentje) later en met een stevig anti-allergiekuurtje in mijn tas stond ik weer op de stoep me af te vragen of ik rare bijwerkingen zou krijgen die dag.. En een paar uur later stapten we dus op die ferry, die na 5 minuten varen al meer leek op die ene zwaaiboot bij Hellendoorn. Martine is 1,5 uur lang misselijk geweest en ik heb, echt ongelofelijk, bijna het hele tripje geslapen (zo moe was ik dus, misschien toch ook een bijwerking?). En dat op het bovendek, 3 hoog, in de wind. Werd pas wakker toen een enorme golf ons, inclusief backpacks, zeiknat maakte..

2015-02-01 04.56.54 1 2015-02-01 04.57.25 1
In de haven was het water nog kalm..

Veilig aan land, weer zo’n chickenbus in (dit keer wel als kipjes opeengepakt, maar het kon nog erger, daar kwamen we een paar dagen later achter) en een uur later, hobbelend over de enige echte weg op het eiland, kwamen we dan eindelijk in ons eerste hostel terecht. En ze hadden plek, gelukkig!!

In 5 dagen het eiland bekeken, in verschillende hostels geslapen, gefietst, in een prachtig binnenmeertje gezwommen, op het strand gelegen, goed gegeten, geschrokken van enge beesten die in onze kamers/hostels rondliepen en vooral geprobeerd uit te rusten.

2015-02-02 05.40.33 1 2015-02-02 05.47.31 1

Ometepe is een eiland dat bestaat uit 2 grote vulkanen (waarvan er eentje 5 jaar geleden nog is uitgebarsten) en het leven cirkelt er omheen. Ondanks dat er best wat toeristen naartoe komen, is het zo toeristisch nog niet. Ik vraag me echt af hoeveel hotels en resorts er de komende jaren uit de grond worden gestampt. Wij hebben in ieder geval nog een beetje het authentieke Ometepe meegemaakt. Daar waar iedereen je gedag zegt en je even het gevoel hebt alsof je afgesloten bent van de rest van de boze wereld.

2015-02-02 07.01.00 1 2015-02-03 03.47.56 1

Maar toen moesten we weer met een chickenbus terug naar de haven en kwamen we erachter wat er na ‘vol’ en ‘voller’ komt. Onze backpacks werden met geweld bovenop het dak van de bus geslingerd en wij pasten net (niet) achterin de bus. Onderweg stapten er gewoon nog meer mensen in en zag ik fietsen, balken, bouwmateriaal, een trap, zakken groente en fruit en heel veel koffers en tassen langs het raam omhoog gaan. En dat terwijl ik een schattig, klein meisje vasthield, dat maar steeds alle kanten op geslingerd werd.. (papa had een baby vast en dus geen handen over) Na 1,5 uur stressen of onze backpacks er nog wel op lagen (wat gelukkig zo was), kwamen we aan. ‘Ontspannen op Ometepe’ was het idee, dat is wel en niet gelukt..

2015-02-03 03.44.37 1 2015-02-02 07.08.17 1

Het leek me daarom beter om na Ometepe terug te reizen naar het vertrouwde Granada, met Martine. Ik heb het op het eiland ook best moeilijk gehad (meer tijd, dus meer tijd om na te denken). Ik moest voor mijn appartement in Nederland ook nog het een en ander regelen (ik word zo moe van dat Hollandse, bureaucratische gezeur!), omdat op 1 februari het huis officieel op mijn naam kwam te staan. In overleg gelukkig dingen kunnen uitstellen, maar daarom kwam ik niet echt toe aan het bedenken waar ik na het eiland naartoe wilde reizen.

Dus dat ben ik nu aan het doen. In good, old Granada, waar ik me echt thuis voel (en dat is in mijn situatie best even belangrijk). Last-minute een kamer kunnen regelen waar ik blij mee ben. Ik verblijf de komende dagen in Casa Choco, een studenten-/vrijwilligershuis dat middenin de binnenstad aan de beroemde Calle Calzada zit, achter een chocoladewinkel. Ik moet elke keer de verleiding weerstaan als ik door de winkel loop om naar binnen of buiten te gaan ;)

De eerste avond (woensdag: pubquiz!) was alweer gezellig met nieuwe en oude bekenden. Afscheid genomen van Martine, jammer! Toch gek na 3,5 week samen te zijn geweest. En ik heb aan haar ook veel steun gehad toen ik het moeilijk had. Afgesproken dat we elkaar in NL/België weer zien. En nu ga ik dus uitzoeken hoe mijn reis er verder uit gaat zien. Daarover de volgende keer meer.

2015-02-05 08.47.25 1
woensdag = pubquiz

Alle foto’s bij dit verhaal staan in de map ‘Ontspannen op Ometepe’ onder foto’s, bovenaan deze pagina (snap nog steeds niet waarom ik ze niet op de goede volgorde erop krijg..). Daar staan trouwens ook nog foto’s bij van de laatste dagen school (o.a. nog bij de bijzondere, actieve vulkaan Masaya geweest).

Bedankt voor jullie reacties de vorige keer, super om te lezen! En ik heb er ook echt steun aan. Dus blijf het vooral doen :)

Muchos besos y abrazos,

Mandy

Foto’s

11 Reacties

  1. Carin:
    6 februari 2015
    Gisteravond een uur met je geskyped! En daarna nog met Spanje, want oma en opa willen ook heel graag zoveel mogelijk over je horen.
    Wat een rollercoaster he?! En nu ben je af en toe echt weer alleen, dat is wennen, maar ook leerzaam.
    Wordt gewoon weer beste vriendin met jezelf, dat is heel
    belangrijk! En gebruik je Intuïtie...met een goed onderbuikgevoel maak je de beste beslissingen.
    Probeer niet teveel te piekeren en laat alles heel bewust op je inwerken.
    We spreken elkaar...kus Mama
  2. Rick Bollegraf:
    6 februari 2015
    Hoi Mandy,

    Geweldig al die indrukken en wat je allemaal meemaakt,
    en ga nu maar effen rustig aan doen, zodat je ontspannen naar Costa Rica gaat.

    Adios Papa
  3. Jannet:
    6 februari 2015
    Hoi Mandy!
    Jij maakt wat mee zeg! Wat een prachtige momenten (en minder prachtige, nou ja...)
    Geloof me, ook al voel je je soms super k*t, dit vergeet je nooit weer!
    Ben wel haast zeker dat je er nog heel vaak met een dikke smile aan terug gaat denken :-) en wie reist heeft wat te vertellen.
    En welke "superchick" durft dit in haar eentje te gaan doen!? Dikke bewondering voor jou.

    Aprovecha al máximo tu viaje

    Dikke knufff
    Jannet
  4. Erna:
    6 februari 2015
    Hoi Mandy wat een mooi verhaal weer om te lezen! Als je niet meer weet wat je wilt gaan doen kun je altijd nog schrijfster worden! Wat een indrukken en waardevolle herinneringen doe je op. Ik hoop dat je ondanks alles ook kunt genieten van het moois om je heen. En inderdaad zoals je moeder ook al zegt, je beste vriendin ben je zelf! Het komt uiteindelijk allemaal goed!

    Liefs
    Erna X
  5. Gill:
    6 februari 2015
    Haha het heet ook nog Casa Choco... die gaan we onthouden.
    Ik geniet van je uitgebreide verhalen en foto's.... vanochtend ook zelf weer genoten van mijn wekelijks zwemuurtje dus het voelt bijna alsof ik er ook ben hihi
    Sterkte met de ups&downs... fijn dat je steun had, er een vriendin aan over hebt gehouden en een nieuwe familie hèbt.... en natuurlijk vooral jezelf! Kuz van je jarige neefje... 5e dan :)
  6. Gill:
    6 februari 2015
    oh bijna vergeten.... wanneer je terugkomt gaan we met z'n allen naar het Tropenmuseum... daar staat zo'n kleurrijke 'chickenbus'!
  7. Oma en opa:
    7 februari 2015
    Hallo Mandy wat een mooi verhaal weer, wat een belevenissen.Ben benieuwd hoe je het verder gaat doen
    doe wat je Hart je ingeeft zegt men toch.Van Opa moest ik zeggen dat hij alleen staat af te wassen,terwijl ik naar jou
    Een briefje tik. verder kan ik je zeggen dat het hier koud is
    Wel heel gezellig met het kacheltje aan en een lekker hapje
    En een Cola tikje best uit te houden. We wensen je nog veel mooie dagen en we horen weer van je he? Dikke kus
  8. Gill:
    8 februari 2015
    oh bijna vergeten.... wanneer je terugkomt gaan we met z'n allen naar het Tropenmuseum... daar staat zo'n kleurrijke 'chickenbus'!
  9. Manon Loohuis:
    9 februari 2015
    Hoi Mandy!! Wat een gave foto's zeg, wat een ervaring weer, die propvolle chickenbus :-) Heel bijzonder! Ze zien er écht gaaf uit. (Zijn helaas écht oncomfortabel ;-)) Heel veel succes en plezier gewenst nog!
    Groetjes Manon - Activity International
  10. Zus:
    9 februari 2015
    Ha Zus,
    Wat mooi allemaal weer,
    Hoe is het nu met je bulten? Ik leef echt met je mee want ja ik weet echt dat jeuk het ergste is van allemaal met mijn chronische huidziektes. Lekker nog eem chilln daar, op een dag word je wakker en weet je in eens waar je naartoe wil dat weet ik zeker!!
    Kus oe zus
  11. Martine:
    12 februari 2015
    Hola Mandy,
    Heb eindelijk je verhaal kunnen lezen :)! Leuk om jouw beleving ervan te lezen. Terugkomen in Granada was echt home sweet home eh :)! Geniet er maar van. Fijn om te horen dat je hier weer wat meer duidelijkheid hebt gekregen voor je volgende stap. Op je af laten komen en het komt goed! In het Belgische gezegd, 'je bent een straffe madam!' waarmee k bedoel dat je een sterk persoon bent!
    K mis je wel hier in Antigua! Het is zeker een stad waar je je goed zou voelen: rustig, mooi, geen overladen chickenbusses en vooral veel patisserie ;)!

    Groetjes daar in Granada en alvast een (rustige) reis toegewenst naar Costa Rica! Ik raad je de Ticabus of Transnica aan!