Back to basics in Costa Rica

¡Hola vanuit Costa Rica! Afscheid nemen van Nicaragua was even lastig, maar ik ben blij dat ik toch ben gegaan. Ik vroeg me even af waarom ik het fijne Nicaragua eigenlijk ging verlaten, maar mijn ‘reishart’ ging uiteindelijk toch sneller kloppen bij de gedachte aan een ander land en een andere cultuur. Dus stak ik afgelopen zaterdag de grens over, ook al vond ik dat stiekem best een beetje eng, omdat ik tijdens deze reis nog niet veel echt alleen gereisd heb..

De TicaBus (de bus die door bijna alle landen in Midden-Amerika rijdt) bracht me van Granada naar de hoofdstad van Costa Rica: San José. Tien uurtjes over de Pan-American Highway. De reis verliep soepel, we stonden alleen bijna 3 uur stil bij de grens. De Costa Ricaanse douanebeambten vonden het soms even interessanter om te zien hoe Bayern München, HSV een pak slaag gaf. En het werd 8-0 dus het scherm kreeg soms meer aandacht dan de geïrriteerde reizigers in de rij.

Het verschil tussen de landen werd na de grensovergang gelijk duidelijk. Je zag aan de huizen en aan de wegen meteen dat je een rijker land binnenreed. Nicaragua is het op één na armste land van Latijns-Amerika (na Haïti) en Costa Rica behoort inmiddels tot de groep van middeninkomenlanden. Een groot verschil dus.

Mijn leraar in Nicaragua vertelde me tijdens de Spaanse lessen een keer dat veel Nicaraguanen in Costa Rica gaan werken, vanwege die goede economie. Maar omdat zij veel donkerder van huid zijn, kun je snel zien wie immigranten zijn. Er schijnt veel discriminatie voor te komen. Het viel me onderweg inderdaad gelijk op dat de mensen veel lichter waren. En ik kon me opeens beter voorstellen waarom ik in Nicaragua vaker voor Costa Ricaanse aangezien werd. Ook al ben ik inmiddels qua huidskleur volgens mij eerder Nica ;)

Voordat ik zondag naar de ecoboerderij verder zou reizen, sliep ik een nachtje in San José. Vreemd om na vijf weken opeens weer in zo’n grote stad te zijn. Het leek eigenlijk wel een beetje alsof ik de VS binnenstapte. Walmart, McDonalds, PizzaHut.. Ik was blij dat ik er maar een nachtje hoefde te blijven. Nadat ik mijn backpack dropte in het hostel ging ik op zoek naar avondeten. Het was donker, maar ik wilde toch nog iets van de stad zien. Na 3 (beton)blokken gaf ik het op en besloot ik dat dit gewoon echt een lelijke stad is.

 
Hostel Urbano, San Jose

Gelukkig was het hostel prima en werd ik supergoed geholpen door het meisje bij de receptie. De reis naar de boerderij de volgende dag was zo gemakkelijk nog niet namelijk. En daar komt bij dat ze in San José niet echt doen aan straatnamen en bushaltes (met bordjes). Routebeschrijvingen gaan hier vaak zo: ‘bij de grote boom rechts, dan waar ooit het ziekenhuis was links’. En dat in zo’n grote stad! Als toerist dus onmogelijk te begrijpen..

Toch vond ik de bushalte de volgende morgen snel, voor de wasserette (met behulp van een lief mannetje), maar toen begon de onduidelijkheid. De bus die ik volgens de beschrijving van de ecoboerderij moest pakken was niet geel maar blauw. En daar was ik al bang voor toen ik de beschrijving las, want er kwamen ook roze kerken in voor en namen van winkels.. Die kunnen natuurlijk veranderen..

Maar gelukkig was de kerk echt roze, de trouwwinkel, de bakkerij, het voetbalveld en de school bestonden nog (ja, het was echt een uitgebreide beschrijving) en de bordjes van de boerderij stonden nog op de goede plekken. En dus vond ik na twee bussen, twee uurtjes en een interessante zoektocht de oprit van de plek waar ik deze week als vrijwilliger aan de slag ging: Finca La Flor de Paraíso in het dorpje La Flor.

Wat ik vergeet te vertellen, is dat het tijdens deze zoektocht begon te regenen. Na vijf weken zon en hitte is dat even heel raar. Want het regende niet alleen, het werd ook nog koud! Ik zit hier namelijk in de hooglanden van Costa Rica. En dat betekent sowieso dat die hoge temperaturen van de vorige weken hier niet echt voorkomen. Hier zou het het hele jaar door lenteachtig zijn (daar keek ik zo naar uit in het extreem hete Nicaragua..!). Wel met een nat en een droog seizoen. Maar het natte seizoen is nog heel ver weg! In de bus bedacht ik hoe ik ‘wie heeft deze regen besteld?’ moest zeggen in het Spaans..

Snel trok ik onderweg de regenhoes over mijn backpack. Maar voor mezelf had ik er geen.. En terwijl ik zeiknat en bibberend aankwam, bedacht ik dat ik maar één lange broek bij me had en twee zomerse vestjes. Verder niets voor dit weer..  Ik hoopte dus dat de regen snel weg zou trekken, maar de bui bleef uiteindelijk 1,5 dag hangen..
  
Slapen in mijn hutje was wel echt heerlijk. Er zijn niet heel veel dingen fijner dan in bed liggen als het hard regent :) Mijn eerste dag op de boerderij was een zondag, dus er hoefde nog niet gewerkt te worden. Ik mocht wel gelijk genieten van het (h)eerlijke, biologische eten dat ik hier drie keer dag voorgeschoteld krijg (fijn om even niet na te hoeven denken over eten!). Bijna alles komt hier uit eigen tuin. Het eten is zo lekker dat ik het niet eens erg vind dat het vegetarisch is ;)

De buurman van de boerderij, een vriendelijke pensionado uit Colombia, woonachtig in Florida en dus ook naast de finca, nodigde me de eerste middag ook nog uit voor taart en koffie. Een fijne, regenachtige zondagmiddag dus.

  
Finca La Flor de Paraiso

Ik kwam er toen het droog was pas achter hoe ontzettend groot de finca is: 13 hectares. Ik heb  samen met Carlos en Joaquin (de ‘werkers’) en met de andere vrijwilligers onder andere op het land gewerkt, de geiten en koeien gemolken en gevoerd, hokken schoongemaakt, meegeholpen in de kruiden- en moestuin, met een machete het bospad weer gangbaar gemaakt en bordjes geschilderd voor in de kruidentuin. Vooral het melken van de koeien en de geiten vond ik super! En planten en bomen omver slaan met zo’n machete vond ik ook niet verkeerd :) Carlos noemde me steeds ‘la chica fuerte’. Ik vond mijn eigen bedachte nickname: ‘Mandy Machete’ leuker ;)

Hard werken op de finca dus. Maar ook inspirerend (nieuwe ideeën voor de theetuin!) en rustgevend. In mijn vrije tijd loop ik hier lekker door het jungleachtige bos of lees ik een boekje op de veranda van de ‘Salon de Yoga’. Daar heb je een prachtig uitzicht over de hele vallei. Vandaag heb ik de ‘Magic Trail’ gelopen, een soort van zelfgemaakt hippiewandelpad met bijvoorbeeld een bamboetunnel genaamd de ‘Tunnel of Dreams’.

   

Ben benieuwd wat ik de laatste dagen hier nog mag doen. Maar er schijnt weer slechter weer aan te komen, dus ik denk dat ik snel richting kust ga. Daar waar de zon schijnt en ik nog even van ‘la pura vida’ kan genieten voordat ik terugvlieg naar Nederland..

Terwijl ik dit schrijf ben ik trouwens al jarig bij jullie, hier duurt het nog even. Voelt toch een beetje vreemd om mijn 28ste verjaardag te vieren zonder jullie. Ben erg benieuwd wat me morgen te wachten staat. Carlos blijft maar zeggen dat hij een ganzenei op mijn hoofd kapot gaat slaan, omdat dat de manier is om iemand te feliciteren hier. Jullie zullen de volgende keer horen of hij dat durfde te doen ;)

Meer foto’s staan in de map ‘Back to basics in Costa Rica’. Die beginnen trouwens nog met de laatste avond Granada. Superlekkere scheesecake gegeten met Marieke en toen ik thuiskwam kreeg ik van de chocoboys een reep als afscheidscadeautje. Lief!

Bedankt voor jullie lieve reacties! Als ik verdrietig ben, lees ik ze even terug en dat helpt :)

¡Pura vida!

Mandy