Genieten op z’n Portugees

Alsof ik het zo uitgekiend had: op de dag van vertrek begon het te druppelen in Lissabon. Ik heb zo goed als geen wolken gezien de afgelopen twee weken. Behalve mijn een-na-laatste ochtend. De halve stad was verborgen in dikke mist die optrok vanaf de Taag. Het zonnetje kwam er met heel veel moeite net doorheen. Een magisch gezicht. In de middag won de zon van de mist. En dus kon ik nog even genieten van de warmte. Met berichten uit Nederland dat de temperatuur daar onder de tien graden was gedaald, niet zo moeilijk.

   
Mistige morgen, tijd om te shoppen ;) Blij met m'n gevonden vintage jasje!

Ik was bij mijn vorige blogbericht zo onder de indruk van mijn fling met Lissabon, dat ik helemaal vergeten was te vertellen dat ik ook nog 24 uur in Coimbra ben geweest. De derde stad van Portugal met een van de oudste universiteiten ter wereld, UNESCO werelderfgoed. Een prachtige studentenstad vol met oude gebouwen en smalle straatjes. In de oude bibliotheek had ik weer even het gevoel dat ik op de Harry Potter-filmset rondliep. Je mag er zelfs geen foto’s maken, omdat flitslicht te beschadigend is voor de oude boeken. Verder zal ik Coimbra vooral onthouden, omdat ik er een van de leukste hondjes ooit heb ontmoet ;)

   
Coimbra

En als ik dan toch bezig was met een UNESCO-bucketlist, dan moest ik toch ook echt naar Sintra. En dus nam ik op mijn vierde dag in Lissabon de trein naar het plaatsje dat ooit het zomerverblijf was van de Portugese koninklijke familie. En dat snap ik wel, want Sintra was echt een van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben. Het gebied rondom het dorp staat vol met paleizen, kastelen, landhuizen, parken en villa’s. Ik besloot de ruïnes van het oude Moorse kasteel te bezoeken en het Paleis van Pena, een echt sprookjespaleis.

En ik mocht Sintra niet verlaten voordat ik volgens Ricardo (die leuke Lissabon-local vol met toptips) de plaatselijke lekkernijen: ‘queijada’ en ‘travesseiro’ had geproefd. En oh mijn god, wat had hij gelijk. Want deze gebakjes had ik niet willen missen. Het is maar goed dat je hier zoveel heuvels op moet lopen elke dag ;)

   
Sintra

Ik besloot op de terugweg niet dezelfde route te nemen en reisde via Cabo da Roca, letterlijk rotskaap, het westelijkste puntje van het Europese vasteland. Nog zo’n droomplek. Ik stapte ook nog even uit de bus in het kustplaatsje Cascais. In de zomer is het hier supermegadruk, nu lekker niet. En ik liep nog tegen een leuk eettentje aan dat gerund wordt door een Nederlandse. Het dakterras was een heerlijke plek om na te genieten van deze prachtige dag, voordat ik de trein naar Lissabon terugpakte.

    
Cabo da Roca

    
Cascais

Daar had ik eigenlijk alles al gezien en bezocht wat ik wilde. Genoeg tijd over om nog even te niksen in de zon. De strandstoelen aan de Taag die normaal gesproken een paar weken terug al klaar waren voor hun winterslaap, staan er nog steeds. En ook de terrassen zitten nog vol. Bovendien begon het weekend. De stad stroomde vol met toeristen die de weerberichten ook in de gaten houden.

Om die drukte te ontvluchten zocht ik het hogerop. Ik had namelijk van Ricardo gehoord dat er een supergave rooftopbar bovenop een parkeergarage zit. En dus zocht ik met de routebeschrijving van hem naar een parkeergarage middenin de stad. Geen enkel bordje vertelt je over deze geheime oase. En dus loop je een doodnormaal, vol met graffiti-bespoten, trappenhuis in. Pas als je bovenop de garage de hoek omgaat achter de auto’s, zie je de ingang van de bar. Het uitzicht was fantastisch, de zonsondergang nog mooier.

   
Laatste dag in Lisboa..

Maar als snel kwam ik erachter dat dit alles natuurlijk niet heel lang geheim kan blijven.. Naast me zat een grote groep Nederlandse mannen die uitgebreid aan het bespreken was hoe ze dit weekend ervoor gingen zorgen dat ze allemaal aan hun trekken kwamen. Als je begrijpt wat ik bedoel. En wat in Lissabon gebeurt, blijft in Lissabon. Aldus de vreemdgangers.. Want het was wel duidelijk dat er vriendinnen thuis zaten. Ik heb ze voordat ik weg ging nog wel even verteld dat je er nooit van uit kan gaan dat je op een plek bent waar geen Nederlanders zijn. Zulke betrapte gezichten heb ik misschien wel nooit eerder gezien. Ik moet er nu nog om lachen. Terwijl het natuurlijk eigenlijk in en in triest is..

   
Laatste avond: ciders drinken met mijn Braziliaanse kamergenoten :)

En toen was het helaas weer tijd om naar huis te gaan. Een trein vol snotterende mensen bracht me het laatste stukje naar huis. Het was duidelijk: hier is de winter nu echt begonnen. Ik ga wennen aan de kou en nagenieten van weer een mooie reis. Bedankt voor het lezen en tot de volgende! In de laatste fotomap staan nog wat meer foto's :)

Liefs,

Mandy