Vamos a la playa

(blog is op je mobiel het beste te lezen op de desktopstand, niet de mobiele, kun je onderaan de website instellen)

Nieuwe week, nieuwe avonturen. Het nieuwe huis hier in Granada waar ik verblijf, Casa Choco, voelt al als mijn thuis. Het huisje achter de chocoladewinkel (titel voor mijn eerste boek? Haha!) is niet perfect, maar een prima plek op een superlocatie. Het wemelt hier van de beesten, sommige leuk (kolibries in de tuin) en sommige absoluut minder (kakkerlakken en muizen). Eén (huis)diertje verdient een aparte vermelding. Dat is mijn huispad. Die gaat standaard elke avond na zonsondergang voor mijn kamerdeur zitten. Misschien moet ik hem op een avond zoenen. Zou ik dan in één keer van al mijn liefdesproblemen af zijn?

   
Casa Choco! In de middelste foto zie je in de verte de deur naar mijn kamer :)

Ik woon hier samen met Floor (hem ken ik nog van de talenschool) en Marieke (loopt stage in het ziekenhuis). Viva Hollandia in Casa Choco dus ;) En via via kom je ook weer in contact met de nieuwe groep Nederlanders en Belgen die afgelopen week met de talenschool zijn begonnen. Onze groepsapp is inmiddels al gegroeid tot 12 man. En samen hebben we een heleboel lol. Even kort een drankje doen afgelopen vrijdagavond (want Marieke en ik wilden zaterdagochtend al vroeg richting de kust) liep toch een beetje uit de hand. Het begon al toen we ons huis uit liepen, want we mochten de chocoladewinkel niet uit voordat we 2 keer een chocoshot van de eigenaar achterover sloegen.

En daarna werd het in de bar (ladiesnight dus vrouwen drinken gratis) later en later.. Na die goeie avond was het opstaan die zaterdagochtend wat minder, maar dat hadden we ervoor over ;) Vamos a la playa was het plan. En niet naar de bekende toeristenstranden, maar naar een vissersdorpje waar ook mooie (lege) stranden zouden zijn. Dat was zo makkelijk nog niet, want we moesten eerst bij ons thuis nog een deur openbreken, omdat de jongens van de chocoladewinkel ons per ongeluk hadden opgesloten.. ¡Que estúpido!

 

Ik heb wat met sloten hier. In mijn vorige huis had iemand ook per ongeluk de deur van binnenuit op de knip gedaan. Toen heeft een dove jongen die toevallig langsliep, me geholpen binnen te komen. Iedereen kent hem hier in Granada. Hij verkoopt armbandjes aan toeristen en je komt hem elke avond wel tegen op straat. Met een schaar heeft hij na een half uur toen het schuifje kunnen wegdrukken, zodat ik eindelijk mijn bed kon opzoeken (het was laat op de avond). Als ik hem nu tegenkom, zet hij een grote, trotse glimlach op. Als hij kon praten zou hij me elke keer toeroepen dat hij toch wel mijn reddende engel was :)

Terug naar het slot in Casa Choco. Dat kregen we dus met een beetje girlpower zelf wel open gelukkig.. Via een omweg zagen we uiteindelijk, 4 uur later, de Pacifische oceaan pas. Gedoe met de bussen, we moesten omrijden en vaak overstappen.. En één van de busjes zat zo vol dat we onderweg moesten stoppen zodat de mensen die echt opgevouwen waren of uit het raam hingen zich even konden uitrekken.

  
In een propvol busje naar het strand ;)

Maar uiteindelijk kwamen we toch wel in een paradijsje aan! Het hotel dat we geboekt hadden was een plaatje, gelijk op het strand en onze kamer had een prachtig balkon met uitzicht op zee. We besloten gelijk niet 1 nacht, maar 2 nachtjes te blijven. Casares bleek een echt, authentiek vissersdorpje. Het strand lag vol met mooi beschilderde boten die elke ochtend volgeladen met vers gevangen vis weer terugkwamen. Wij waren de enige toeristen (zelfs in het hotel sliepen geen andere reizigers) en we hebben er een lang weekend ontzettend van genoten.

 
Hotel El Casino, Casares

Prachtige zonsondergangen gezien, lekkere visjes gegeten, uren op stranden gelegen die we helemaal voor onszelf hadden en ’s nachts getuurd naar een geweldig mooie sterrenhemel. Vooral de immense pelikanen die in groepen tussen de brekende golven vlogen, zal ik niet snel vergeten. Ik zag ze eerder al aan de Chileense kust een paar jaar geleden en ik blijf het bijzondere beesten vinden. En ook de dorpskindjes die op het strand honkbal speelden met frisdrankdopjes en een slipper als knuppel zullen me bijblijven.

  
Vissersdorpje Casares aan de Pacifische kust

En nu ben ik weer terug in Granada, terug in Casa Choco. Morgenvroeg weer een bakkie koffie halen in het park voor 20 eurocent en genieten van de fijne stad. Vorige week kwam de gevoelstemperatuur op bijna 40 graden uit, dus heel veel moet je ook niet willen doen. Ik heb weer een ander heerlijk zwembad bezocht (lekker dichtbij mijn huis) en daar kan ik met de Lonely Planet van Costa Rica mooi uitzoeken wat ik hierna ga doen. Rondom het vrijwilligerswerk dat ik eerst wilde doen in Costa Rica via de Nederlandse organisatie, hing veel onduidelijkheid. Ik heb besloten daar verder geen energie meer in te steken.

In de Lonely Planet vond ik namelijk een adresje waar ik enthousiast over ben en waar ik komend weekend naartoe kan. Het is een ecoboerderij waar je ook als vrijwilliger aan het werk kan. Ook daar weet ik niet zo heel veel van, maar ik heb er een goed gevoel bij. Best spannend, maar een postertje dat ik meenam hier naartoe gaf me uiteindelijk raad:

 

En dat geldt natuurlijk voor deze hele reis, die quote. En eigenlijk ook voor de (moeilijke) tijd die gaat komen als ik weer terug ben straks. Soms kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan, omdat ik hier lang niet altijd zo geniet als dat ik zou moeten. Gelukkig heeft dit weekend me goed gedaan en me weer meer verteld over wie ik wil en kan zijn. En ‘Jantje lacht’ duurt hier gelukkig nog steeds veel langer dan ‘Jantje huilt’ hoor!

Iedereen bedankt voor de leuke reacties de vorige keer :) En ook voor de superlieve appjes, mailtjes en Messengerberichtjes!!

Alle foto's staan in de map 'Vamos a la playa'.

¡Hasta la próxima!

Beso,

Mandy