¡Adios Nicaragua!

Mijn laatste dagen (ja, nu wel echt) in Granada waren echt fijn. Er zijn vast mensen geweest die me voor gek verklaarden om zo lang op dezelfde plek te zitten als je ook kunt rondreizen, maar dat maakte me niet uit. Ik ben deze reis even een andere reizigster dan normaal en voor mij was dit even waar ik nu naar op zoek was. En ik heb in 5 weken natuurlijk best wat van het land gezien. Tijd om in de stad, waar ik van ben gaan houden, te ‘zijn’.

Ik heb Granada afgelopen week op een andere manier beleefd dan de eerste weken. Nu meer als ‘bewoner’ dan als toerist. Het is echt een van de fijnste steden waar ik ooit ben geweest. En de beste manier om in het ritme van een stad te komen, is toch echt door er langer te zijn. Ik heb lekker veel in cafeetjes en koffiebars gezeten met m’n boekie, mensen gekeken in de parken, vintage kleren gescoord in de kringloopwinkels en ik hield m’n hoofd koel door af en toe rond te dobberen in een zwembad.

 

Ik ben ook nog een ochtend naar de begraafplaats geweest, aan de rand van de stad. Hier liggen onder andere een aantal ex-presidenten begraven in bijzondere tombes. Het lijkt net een apart, ommuurd stadje dat je binnenkomt, met straten en kleine huisjes van marmer. Hier vinden Granadinos onder de palm- en mangobomen hun laatste rustplaats. Zulke begraafplaatsen kennen we niet in Nederland. Toch ‘mooi’ om te zien, alhoewel ik de beroemde cementerio van Buenos Aires indrukwekkender vond.

  

Verder ben ik nog bij Tio Antonio op bezoek geweest. Op reis wil je zo graag souvenirtjes kopen, maar vaak komt dat er niet van, omdat het gewoon te lastig en te zwaar is om mee te nemen. Maar ik weet dat deze reis belangrijk voor me is en dat ik iets moet hebben dat me thuis moet helpen herinneren aan mijn tijd hier. Tio Antonio kwam met de perfecte oplossing.

Ik leerde de stichting/winkel kennen tijdens mijn Spaanse lessen. Gehandicapte Nica’s knopen hier hangmatten van kleurige, katoenen draden. Als je hier een hangmat koopt, steun je de stichting. En wat ideaal is: ze versturen ze naar je huis. Top! Met een kleurenkaartje koos ik precies hoe ik wil dat mijn hangmat eruit komt te zien. En als het goed is, doe ik over een aantal weken de deur open in Nederland en dan staat daar de pakketbezorger met een special delivery from Nica! Kan niet wachten tot dat moment :)

 

Verder begon Casa Choco meer te lijken op Casa Ratón (het muizenhuis). Misschien zijn muizen ook chocoholics ofzo. Nadat we onze huisbazin vertelden over onze muizenplaag, kwam een dag later de klusjesman met een oplossing: een ‘gato de papel’ (kat van papier). Het bleek een kartonnetje te zijn met plakspul waar die beesten dus aan blijven kleven als ze erover heen lopen. Binnen no-time had ‘de kat’ 3 zielige muisjes te pakken.. En toen begon de lijdensweg..

Want zo’n beestje probeert uren, misschien zelfs dagenlang zichzelf nog los te wurmen. Dat konden we niet over ons hart verkrijgen.. De enige snellere dood die we konden bedenken, was verdrinking. Dus pakten we de emmer met water er maar bij.. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit vertel, want ik voel me super schuldig en wil hier niet aan herinnerd worden ofzo.. Denk dat ik het toch nog even kwijt moest :(

De beestenboel hier ga ik niet missen, maar ik zie er toch wel een beetje tegenop om Nicaragua te verlaten. Ik heb het hier naar m’n zin gehad, het land is prachtig en de mensen zijn superaardig (maar dan echt) en afscheid nemen vind ik best even moeilijk. Ook van de mensen die je ontmoet, neem je weer afscheid. Korte, maar krachtige ontmoetingen. Zo gaat dat op reis. En ik weet dat ik dit niet moet zien als een afscheid, maar als een nieuw begin. Maar die zin heb ik de afgelopen maanden al zo vaak gehoord.. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat Nicaragua mij de troost heeft geboden die ik nodig had en het land heeft voor altijd een plekje in mijn hart. Ik ben benieuwd wat buurland Costa Rica in petto heeft.

Morgen pak ik vroeg in de ochtend de TicaBus die mij, als het goed is, in 10 uur naar de hoofdstad San José brengt. Daar blijf ik een nachtje slapen en zondagochtend reis ik dan verder naar de ecoboerderij waar ik de komende week aan het werk ga. Vanuit daar schrijf ik hopelijk mijn volgende bericht!

Er staan nog wat meer foto's in de fotomap 'Adios Nicaragua!'.

En ik blijf jullie bedanken voor de lieve berichtjes die jullie elke keer achterlaten, dus nogmaals: muchas gracias :)

Beso,

Mandy