Even the sun sets in paradise..

Tijd om het paradijs te verlaten en weer terug te gaan naar de ‘echte’ wereld. En daar ben ik nu net al aangekomen, want ik zit op het vliegveld in Houston, Texas. Mijn volgende vlucht laat nog even op zich wachten.

Twee dagen geleden lag ik nog op één van de mooiste stranden ter wereld. Op Montezuma werd ik een beetje verliefd en dus bleef ik er bijna een week. Dat effect heeft het hippiedorpje aan de Pacifische kust op meer reizigers. Ik sprak meerdere mensen die net als ik hun plannen omgooiden om iets langer te kunnen genieten van ‘la vida tranquila’ of natuurlijk van ‘la pura vida’. En laten we eerlijk zijn: diep van binnen willen we allemaal wel een beetje hippie zijn toch? En haastige hippies bestaan niet.

   

Dat betekende wel dat ik geen tijd meer had om veel meer van Costa Rica te zien. Maar ik kon de kans om luiaards in het wild te zien niet aan me voorbij laten gaan. Dus reisde ik de laatste twee dagen nog ‘even’ helemaal naar Parque Nacional Manuel Antonio. In dit beschermde natuurgebied heb je de kans ze te zien. Over land minstens elf uur reizen, maar ik nam de speedboot van Montezuma naar Jacó en stapte daar in de bus naar het zuiden, naar Quepos en zo deed ik er maar 4,5 uur over.

    
Met de speedboot heel wat tijd bespaard :)

En dat om dat ene diertje te zien hangen in een boom. En of ik hem zou zien, was nog maar de vraag. Voor de zekerheid nam ik een gids en dat was maar goed ook. Hij zag de kleinste diertjes zitten en ik nam foto’s, soms door zijn verrekijker. Vleermuizen, kikkers, vlinders, brulapen, kapucijnapen, leguanen, bijzondere vogels.. Ik was er met mijn lekenogen zo langs heen gelopen.

   
Parque Nacional Manuel Antonio

Allemaal leuk en aardig, maar ik kwam voor de luiaard.. Na een paar uur was mijn tour over en plofte ik oververhit en toch wel teleurgesteld neer op één van de mooie stranden die deel uit maakt van het natuurgebied. Ik heb tijdens mijn reis nergens zo veel last gehad van de warmte als daar. Maar ik was nu echt in de tropen, dat was wel duidelijk. Een maximale luchtvochtigheid en zelfs het water in de oceaan was te warm om er echt van af te koelen.

   
De stranden van Parque Nacional Manuel Antonio

Een dutje in de schaduw deed wonderen en ik besloot het zonder gids nog maar eens te proberen. Van Joaquín die op de ecoboerderij werkt, leerde ik in welke bomen ze meestal zitten en dus liep ik nog een keer alle paden af waar ze meestal ‘uithangen’. En net toen ik de zoektocht na een paar uur omhoogkijken op wilde geven, was hij dan eindelijk daar: Meneer luiaard! Helemaal zelf gevonden! Nouja, ik en tien andere toeristen ;)

Ik kon wel huilen zo gaaf vond ik het dat ik ze in het wild kon zien. Het bleken er twee te zijn, een mannetje en een vrouwtje. Ik was er zo van onder de indruk dat ik er wel twee uur naar heb staan kijken. En ik weet niet of ze speciaal voor mij een showtje weggaven, maar ze bewogen best veel! En dat terwijl ze acht tot tien uur per dag slapen. Absoluut het hoogtepunt van mijn reis. Misschien een gedeelde eerste plek met het volcano boarden ;)

   
Luiaards in het wild gezien, wauw!

Het was de laatste dagen moeilijk in te denken dat dit avontuur bijna voorbij was. Op zulke mooie plekken is het zelfs lastig voor te stellen dat er überhaupt nog zoiets bestaat als ‘thuis’. Alsof je meegesleept wordt in een magische droom. Dat heeft deze reis sowieso met me gedaan. Het heeft me weggetrokken uit een donker hol en me even neergezet in een verlicht, zonnig oord, waar iedereen lacht en aardig tegen je is. Maar zelfs in het paradijs gaat de zon onder..

Ook al was het soms ook hier ontzettend moeilijk, mijn tijd hier is heel belangrijk voor me geweest. Dat ik even een heel ander mens mocht zijn (student, boerin, hippie, strandjutter en vooral reizigster) heeft me goed gedaan. Ik hoop alleen wel dat ik iets van die Mandy’s mee kan nemen naar huis, zodat ik opnieuw kan beginnen.

Gelijk nadat ik mijn eerste bericht op deze blog plaatste, werd ik overspoeld met lieve berichten van jullie. Op deze blog, maar vooral ook privé. Soms zelfs de prachtigste brieven die me echt diep hebben geraakt. En soms zelfs van mensen die ik lange tijd niet heb gesproken. Iedereen die ik tijdens mijn reis heb ontmoet, is op zijn of haar manier ook even heel belangrijk voor me geweest. Ik weet dat sommigen deze blog ook lezen ;) dus bij dezen: ¡Muchas gracias a todos, muchachos y muchachas! ¡Nos vemos pronto! ¡Muchos besitos! :)

Maar natuurlijk vooral ook voor jullie thuis. Door jullie vind ik het ook fijn dat ik nu terug naar huis ga. Bedankt! En mama en papa: jullie waren er voor me op de momenten dat ik het echt even heel moeilijk had. Bedankt voor de lieve woorden via Skype elke keer. Ik hou van jullie!

Ondanks dat ik jullie graag weer wil zien, overheerst het gevoel van ‘teruggaan naar de boze wereld’ nu wel een beetje. Ik vind het ontzettend moeilijk. Maar volgens mij kan ik zeggen dat de volgende quote wel echt voor mij geldt, dus volgens mij komt het wel goed..

‘Travel brings power and love back to your life’.

Liefs,

Mandy