Nieuw in Nica

Ik ben er. De lange reis die van deur tot deur toch wel 25 uur heeft geduurd, heb ik achter de rug. Overstap in Houston, Texas. Behalve een ontzettend hard brandalarm dat daar op het vliegveld afging (“Houston, we have a problem” hihi) waar niemand wat op uit deed en een stormachtig begin op Schiphol (code geel!), verliep het gelukkig allemaal soepeltjes. Het was helemaal helder boven prachtig, wit Groenland. Heel mooi om te zien.

 
Vliegen boven wit Groenland :)

Ik werd opgehaald van het vliegveld (bordje met je naam erop zoeken, altijd leuk) en afgezet bij mijn casa voor de komende 3 weken. En met mijn basis-Spaans begreep ik van de chauffeur nog net dat ik de volgende dag wel door iemand werd opgevangen, want daar was het nu te laat op de avond voor. Dus ging ik maar naar bed. Nogal gedesoriënteerd en alleenig in een donker huis. Een slecht begin..

Maar toen begon ik, de ochtend erna, in de binnentuin van mijn casa in een heerlijk briesje deze blog te schrijven. In het licht zag alles er anders uit. Er kwam maar niemand me het beloofde welkomstpakket brengen en ik had nog geen idee waar de talenschool zat. Maar deze les was al begonnen: ook al komt het niet goed, dan komt het alsnog goed. En dat was ik, liggend in mijn hangmatje, aan het herhalen in m’n hoofd. Zelfs toen er ’s avonds ook nog een grote regionale stroomstoring was.

Uiteindelijk kreeg ik drie dagen later pas het welkomstpakket met de nodige info. Maar ik heb drie hele leuke huisgenootjes (die ik helaas die eerste vreselijke avond misgelopen ben) die me verder hebben geholpen. Ik verblijf in een casa met 5 kamers, waarvan er met mij erbij nu 4 bezet zijn. Haizea uit Baskenland (ik mag geen Spanje zeggen), Luc uit Limburg en Marieke uit Hamburg zijn mijn huisgenootjes. Zij voelen nu al een beetje als ‘familie’.

Ik loop elke ochtend mijn straat uit, door het altijd gezellige centrale park naar mijn talenschooltje. Daar heb ik de komende drie weken elke ochtend één op één les van 8:00 uur tot 12:00 uur. ’s Middags zijn er excursies en activiteiten georganiseerd die ik volg met de andere studenten (Canadese, Duitse, Nederlander, Vlaamse en een Zwitserse). De lessen zijn heel erg pittig (Engels praten is verboden) en intensief. Maar ik heb een aardige lerares en vooral de excursies met mijn leuke medestudenten maken het heel gaaf.

 
De Spaanse school

De eerste dag zijn we met een bootje langs een aantal kleine eilandjes hier in het meer gevaren (Granada ligt aan het meer van Nicaragua, dat zo groot is als Overijssel en Gelderland samen). Vooral de aapjes voeren op Monkey Island was bijzonder :) En de tweede dag zijn we naar de markt geweest (lokale lekkernijen zoals een soort bloedworst gegeten) en we zijn naar de voet van de vulkaan Mombacho geweest.

  

Daar hebben we op het platteland een familie bezocht die ons hun manier van leven heeft laten zien (zonder water, elektriciteit etc.). De eigenaar liet ons heel enthousiast zijn hele land zien. Ze verbouwen er onder andere papaja’s, sinaasappels en mais. Vooral er naartoe rijden in een 4x4 (wij zaten achterin de laadbak) was een groot succes ;) Onder de grote, prachtige mangoboom, waar het heerlijk koel was, luisterden we allemaal aandachtig naar wat hij te vertellen had.

  

Ik merk hier dat ik heb gemist hoe dit voelt. Op reis zijn, niet weten wat je te wachten staat en even een ander leven leiden. Superfijn dat ik dat gelijk heb terug gevonden! Het gevoel is moeilijk te omschrijven, zo voel ik me in ieder geval bijna nooit in Nederland. Het lukt me hier nu even beter om voor mezelf te zorgen, hoe krom dat voor sommige mensen misschien ook klinkt.

Ik zal de eerste fotootjes in het fotoalbum zetten, om een beetje een beeld bij dit verhaal te krijgen :) Als je bij de foto's op 'datum' klikt, dan zie je ze op de goede volgorde (moet nog even nakijken waarom dat niet automatisch zo is). En onderaan het verhaal staan een paar foto's, maar alle foto's kun je bekijken als je bovenaan de website op 'foto's' klikt.

Allemaal bedankt voor de ontzettend lieve berichtjes de vorige keer, dat doet me goed. Fijn om, ook aan de andere kant van de wereld, te weten dat jullie er voor me zijn.

Je kunt je rechts in het scherm trouwens inschrijven voor mijn blog, dan krijg je elke keer een mailtje als ik iets heb geplaatst. En op je telefoon is deze website het best te bekijken op de desktopstand, niet de mobiele stand (staat onderaan de website).

Hasta luego muchachas y muchachos! Tot schrijfs :)

Beso,
Mandy