Thuis in Granada

Terwijl de sneeuw bij jullie naar beneden komt, begin ik aan het zwembad deze blog te schrijven. De eerste 1,5 week in Granada zit erop, maar het voelt alsof ik hier al langer zit. Dat komt waarschijnlijk omdat ik de afgelopen dagen zoveel heb gezien, gedaan en meegemaakt.

Granada voelt inmiddels al een beetje als ‘thuis’. Het leven hier is zo anders en daar was ik natuurlijk net naar op zoek. Ik weet nu al dat afscheid nemen van deze stad straks moeilijk zal zijn. Ik ben ook zo blij met mijn casa en mijn huisgenootjes. Ik zit hier echt prima. Dat zal hierna veranderen, dus ik geniet er even extra veel van.

De hitte begint nu iets te wennen. Je past je aan, je leert ermee te leven. Snel lopen leer je hier bijvoorbeeld heel snel af. En de ventilator is in elke ruimte je beste vriend. En als zelfs ‘koelkastwater’ je niet afkoelt, alleen ijswater, dan weet je dat het echt warm is. Gelukkig kwam met mij, de wind, vorige week. En dat briesje is heel erg fijn. Hoop dat dat nog even blijft.

   
Granada :)

Verder hebben we hier niet altijd water en elektriciteit, maar zelfs daar kan ik me (nog) niet aan ergeren. Want er zijn ergere dingen, dat hoeft niemand me te vertellen. Die gedachtegang komt hier sowieso goed van pas. Ik hoop dat vast te houden, ook als ik straks weer thuis ben. Ook al is het maar een klein beetje.

Toch blijft het soms moeilijk. De verdrietige momenten komen hier soms heel onverwachts. Maar dat is gelukkig maar af en toe, veel minder dan thuis. Dat kan ook haast niet anders als je constant bezig bent.

Mijn dagen zijn namelijk van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gevuld. In de ochtenden naar de talenschool, in de middag een activiteit en in de avonden huiswerk maken/eten met huisgenoten/uit eten/drankje doen in de stad (heb nog nooit zoveel cocktails gedronken in 1,5 week ;) ze zijn ook maar €1,50 p.s.). We zijn vorige week nog wezen pottenbakken en we hebben van een homo die in z’n vrije tijd ook travestieshows geeft dansles gehad (met mojito’s). Voor beide heb ik geen talent, het was vooral erg lachen.

In het eerste vrije weekend heb ik samen met medestudenten Martine en Floor de actieve, maar slapende vulkaan Mombacho beklommen. En als ik zeg beklommen, dan meen ik dat ook echt.. We hebben er ruim 3 uur over gedaan, het was echt heel erg zwaar. De weg ging constant steil omhoog. Ik denk dat het een van de zwaarste dingen is die ik ooit heb gedaan. Boven gelukkig beloond met een fantastisch uitzicht. Je schijnt er vaak in de wolken te zitten, maar wij hadden geluk: het was helder. Halverwege de vulkaan ook nog een minirondleiding in een koffieplantage gekregen en de barista in het naastgelegen cafeetje maakte me blij met een grote kop cappuccino inclusief prachtige latte art :)

   
Volcan Mombacho

Zaterdagavond met de heren (Floor en Luc) als brave Hollanders Mens Erger Je Niet gespeeld. Na die vulkaanbeklimming kon ik iets actievers ook niet meer aan ;) En zondag was dus ook echt: lazy Sunday. En dat betekent hier in Granada: naar het zwembad bij het Chocomuseum. Want bijna alle reizigers/studenten/vrijwilligers die ik tot nu toe heb ontmoet hier, kwam ik daar tegen. En dat geldt hier eigenlijk voor bijna alles. Granada is wat dat betreft net een dorp. En wij als ‘reizigers’ een extra ‘volk’ binnen dat dorp.

Met school zijn we deze week wezen zwemmen en kajakken bij Laguna Apoyo, een supermooi kratermeer (ja, nog een vulkaan). Een middagje chillen in een luxe beach club kwam goed uit, want voor relaxen is bijna geen tijd hier.

   
Laguna de Apoyo

Dus ik houd er ook weer mee op nu, moet m’n huiswerk nog maken ;) Alle foto’s bij dit verhaal staan in het mapje ‘Thuis in Granada’ onder ‘foto’s’ bovenaan de website.

Jullie berichtjes vind ik echt super elke keer!! :)

Beso,

Mandy